ΥΓ

Οι μάλλον λίγοι και σίγουρα λιγομίλητοι αναγνώστες μου, ίσως δεν νοιάζονται για το λόγο του «αιφνίδιου» τέλους του ΟΤΕτζή μου, αλλά εγώ ένοιωσα ότι οφείλω έστω σε μένα και στον ΟΤΕτζη μου μια εξήγηση.

Η ιστορία του ΟΤΕτζή άρχισε με την αγωνία του επικείμενου τέλους μιας σχέσης (κάτι σαν στερνή προσφορά ψυχής) και τελειώνει με το τέλος της αγωνίας και της δυνατότητας προσφοράς.

Αρκετοί στον ΟΤΕ τα τελευταία χρόνια έδωσαν πολλά, απίστευτα πολλά, για δημόσιο οργανισμό και έγιναν και μονοδιάστατοι άνθρωποι τσιμπώντας το δόλωμα της επιτυχίας στο χώρο, της αίσθησης ότι επιτελούν και κοινωνικό ρόλο, ότι καταξιώνουν την έννοια του κρατικού αποτελεσματικού φορέα(ποιος έκανε την cosmote;) και αναζητώντας τη συλλογικότητα εδώ, αφού δυστυχώς σπανίζει πια σε άλλους χώρους.

Αρκετοί βέβαια την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο παρανοώντας τα πράγματα έχασαν και την περηφάνια τους και την αυτοεκτίμηση τους, ξεχνώντας τη συλλογική ευθύνη τους, αφού «διαλέγοντας τον εαυτό μου, διαλέγω τον κόσμο».

Τα γεγονότα προχώρησαν και πια ούτε η ψευδαίσθηση του ΟΤΕ κοινωνικής ιδιοκτησίας και με κοινωνική αποστολή υπάρχει, ώστε να αιτιολογεί κάποια αυτοθυσία, ή να καλύπτει κάτι πέρα από ότι κάθε εταιρία για κάθε εργαζόμενο. Το μεγάλο κέρδος ο ένας, το μισθό για να ζήσει μετά τη δουλειά ο άλλος.

Προς το τέλος της ΑΝΑΦΟΡΑΣ του Καζαντζάκη, της αναφοράς ενός ανθρώπου απέναντι στην ευθύνη του, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που δείχνει ουσίες και γεύσεις πραγματικής ζωής.
«μια από τις μεγαλύτερες χαρές που μπορεί να αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να είναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και να αρμενίζεις στο Αιγαίο. Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πως γίνεται να είναι αλλιώς ο παράδεισος. Ποια άλλη χαρά, στον ουρανό και στη γης, μπορεί να είναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και με την ψυχή του ανθρώπου;»

Εκεί λοιπόν ΟΤΕτζή μου θα σε βρω, εκεί θα σου δώσω την άλλη πνοή σου.